De pen - Herman Menkhorst
Ellen, dank voor het doorgeven van de pen.Ik ben Herman Menkhorst, 52 jaar en geboren en getogen op boerderij “Flessert” in het mooie Groot Dochteren. Ik heb samen met mijn jongere broer Martijn en moeder een redelijk extensief melkveebedrijf met veel aandacht voor duurzaamheid, veel automatisering om de koe zo veel mogelijk te verwennen met volledig eigen geteeld ruwvoer, eigen granen, of uit de buurt, om het aandeel gekocht krachtvoer te verminderen. Doordat we in kleinschalig coulisselandschap werken, hebben we een vrij groot percentage natuur op ons bedrijf. Ook dat hoort bij agrarisch ondernemen: we zijn tenslotte rentmeesters die het landschap van generatie op generatie doorgeven, dus we laten het wel uit ons hoofd om dit kapitaal te verwaarlozen.
Toen 18 jaar geleden een naburig bosperceel te koop kwam, hebben we met drie buren de koppen bij elkaar gestoken en het gekocht: Diekinksriet, ’t Slagveld en Diekinksveld. Altijd leuk om lekker te rommelen in je eigen bos: van brandhout zagen of een mooie Douglas uitzoeken om de veewagen van een nieuwe bodem te voorzien, tot het weer vrijmaken van de voormalige ijsbaan (dank Ronald).
Al sinds jaar en dag werken we in de buurt veel samen: van hulp bij het vangen van onwillig jongvee tot samen gras inkuilen. Bijna 20 jaar samen met Herman en Ina Braakman en al veel langer met Herman en Alie Oltvoort. Toen eerstgenoemden de boerderij overdroegen, zijn we verdergegaan met Harmen en Marleen Woestenenk, en hun (schoon)ouders Harrie en Henriette Straalman. Dus Herman ingeruild voor Harmen. Als gangbare boer moeten we
ons nu staande houden tussen twee biologische collega’s. Geweldig hoe we elkaar stimuleren en dingen van elkaar overnemen. Daarnaast ben ik al bijna 25 jaar ZZP’er bij agrarische natuurvereniging ’t Onderholt. Daar voeren we in een groot deel van de Achterhoek veel klussen uit in landschapselementen. Dat gaat van aanplant, via exotenbestrijding tot het afzetten van houtwallen en bosjes.
En vanaf mijn 20e heb ik eigenlijk altijd wel ergens in een of meerdere besturen gezeten, van GDF tot coöperatie Elweco-Medo. Hier haal ik veel voldoening uit; het raakt me altijd weer hoe groot de betrokkenheid van mensen hier is, samen ergens de schouders onder zetten.
Ik was bij de buren van Ellen Wilmink een klus aan het bekijken toen ik Ellen met de elektrische strimmer door kniehoog gras zag worstelen in de ponyweide. Ik kreeg gewoon medelijden, het was bijna 30 graden! Toen maar voorgesteld dat ik de volgende dag wel even met de trekker en maaier zou komen. Moest toch grasmaaien. Enkele dagen later gaf buurman Herman Oltvoort aan dat hij het gras wel wilde hebben, en zogezegd, zo gedaan. Alles mooi opgeruimd en onder het genot van een pilsje nagepraat. Zo leer je elkaar goed kennen en haal je banden aan.
Al deze voorbeelden geven aan dat we ongelooflijk zuinig moeten zijn op ons noaberschap. Dit is een onbetaalbaar goed!
