Witkampers - Jan Schepers
Tijdens de jaarvergadering op maandag 4 november heeft Jan Schepers na 31 jaar afscheid genomen als bestuurslid bij de Witkampers. Jan kijkt terug met een gevoel van trots: “Ik voel me echt verbonden met de club”.
In 1993 werd Jan bestuurslid. “Ik was jarenlang grensrechter geweest bij het 1e elftal en daar stopte ik mee”, vertelt hij. “Ik nam het wedstrijdsecretariaat over van Henk Jansen. Daar komt veel bij kijken en je kunt het je nu niet meer voorstellen, maar alles ging toen nog per post.”
Drie jaar later werd hij voorzitter van de Witkampers. “Dat was best een uitdaging voor mij, maar ook wel een eer. Het waren drukke en soms erg intensieve tijden. Na een vergadering had ik soms slapeloze nachten”, bekent Jan nu. “Maar ik wilde misschien wel teveel zelf doen als ik er achteraf op terugkijk.” Na 9 jaar geeft Jan de voorzittershamer aan Martijn Hoentjen. Maar hij blijft de portefeuille van de terreincommissie vervullen in het bestuur. “Het is echt prachtig om op dinsdag en vrijdag samen met alle vrijwilligers hard te werken om het complex zo netjes mogelijk te houden”, aldus Jan. “Ik geniet echt van die momenten met en verhalen van de vrijwilligers niet alleen over voetbal.”
Jan besluit een periode met hoogte-en diepte punten. De MKZ crisis (Mond-en-klauwzeer) liet hem niet onberoerd. Er stond een uitwedstrijd op het programma tegen Heerde, een gebied waar het virus heerste. “We wilden deze wedstrijd niet spelen, meteen aantal boerenjongens in het team”, blikt Jan terug.“Op de dag van onze bestuursvergadering werd ik gebeld door de KNVB. We moesten spelen, zo niet dan zou Witkampers degraderen. We hebben toch besloten om niet te gaan, maar dit had gelukkig geen consequenties.”
Wat er positief uitspringt zijn de twee wedstrijden tegen Feyenoord. “Dat was geweldig, niet alleen de wedstrijd maar alles er om heen. De aanloop er naar toe het samen opbouwen van de tribunes. Echt een mooie beleving.” Of het achter de schermen regelen van een beslissingswedstrijd op het Leussinkpark. “Dan ging ik naar een halve finale in Wijhe. Langs de kant benoem je een keer dat een finale wel bij ons gespeeld kan worden. En een week later staan er 1000 toeschouwers langs de kant voor een finale in Laren”, lacht Jan. “Kijk zulke dingen vind ik mooi. Goed voor de club en je geeft een visitekaartje af.”
Zo kan Jan genieten van de kleine dingen. “Ik vind het gewoon mooi om te zien dat er weer veel mensen op de zondagochtend bij een 2e elftal staan te kijken”, zegt Jan. “En tijdens een spannende wedstrijd van het eerste ben ik soms nog zenuwachtig.” Dit toont zijn verbondenheid met de club, waar hij als vrijwilliger deel uit blijft maken van zeker de terreinploeg. Tenslotte heeft Jan een pluim voor het thuisfront: “We hebben natuurlijk een boerenbedrijf en ik mag mijn ouders en mijn vrouw Alie dankbaar zijn dat ze mij veel vrijheid hebben gegeven om de tijd in de club te steken.”
