Ria Langeler

“De tijdelijke klussen lijken het beste in mijn leven te passen.”

Is het een hobby of vrijwilligerswerk, vroeg ik me af, want het schrijven en regisseren van een voorstelling is nu niet bepaald vrijwilligerswerk wat broodnodig is, dacht ik. Aan de andere kant geeft het plezier, ontspanning en niet alleen voor mezelf, maar voor alle medewerkers en ook het publiek.

Het klopt dat ik hier vrijwillig (omdat ik het zo leuk vind en er veel energie voor terugkrijg) al vele uren heb ingestopt.

Het begon allemaal dicht bij mijn ouderlijk huis: jazzballet en diverse voorstellingen bij Sjàhto en als bestuurslid. Bij Jong Gelre (al schrijvende realiseer ik me hoe belangrijk deze vereniging in onze tijd was om je horizon te verbreden) kwam ik o.a. als choreografe in aanraking met de culturele wedstrijden. We hebben gewonnen en verloren, maar vooral veel lol en ervaring opgedaan. Een decennium lang heb ik als jonge deerne gedanst bij de Battumse Revue. We hebben nog steeds contact, alhoewel we ons tegenwoordig de ‘olle dansdeerns’ noemen.

Daarnaast ben ik overblijfmoeder geweest en soms deden we dan een spelletje. Zo stond ik eens tijdens zo’n spel op de gang, kwam er juist op dat moment een nogal verbaasde directeur langslopen. Jaarlijks collecteer ik voor het goede doel en onlangs hebben we ervoor gezorgd dat er een AED-apparaat bij Ruempol beschikbaar is. En als je het dan toch over ‘liefdewerk, oud papier’ hebt: in mijn werk destijds bij de peuterspeelzaal zitten duizenden liefdesuurtjes verstopt of zoals mijn collega zei: ‘ze kan van het kribje niet scheiden’.

De tijdelijke klussen lijken het beste in mijn leven te passen, ook omdat het veelal enerverende klussen zijn. Bovendien wil ik tijd overhouden om eventuele mantelzorg te kunnen verlenen. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar alleen al aan de poppenkastvoorstellingen gaan weken van schrijven en repetities vooraf. De toneelstukken die ik voor het kinderkerstfeest heb geschreven, vragen, los van de voorbereiding, vanaf het moment van oefenen een intensieve investering in een toch al drukke periode. Ik heb me altijd verwonderd hoe de kinderen binnen drie weken alles kregen ingestudeerd. Een heerlijke doelgroep, een kweekvijver om nieuw talent te ontdekken.

Naarmate de tijd vorderde werden zowel de stukken als de doelgroep groter: Buurt-Laren-West voor Laren & Oranje en later Albert-de-Musical voor Apollo, waar ik mocht voortborduren op bestaand basismateriaal.

Het schrijven zelf gaat de ene keer soepeler dan de andere keer: daar is geen peil op te trekken. Voor de toneelvereniging van Klein Dochteren mocht ik ter ere van het 60-jarig jubileum een stuk schrijven. ‘Magnolia’ heb ik in de tijd van onze verhuizing, tussen het klussen door en midden in een Evc-traject binnen drie maanden geschreven. Vraag me niet hoe. Momenteel zitten wij nog volop in de oefenfase en naast dat ik het stuk heb geschreven mag ik de voorstelling ook nog regisseren.

Het recentste, een nieuwe revusical, heb ik in coronatijd geschreven en dit heeft me meer dan een jaar gekost! Ik denk echt dat het een mooi stuk is geworden, waarin meerdere lagen van emoties zijn verwerkt, en na onze succesvolle productie Invidia durfde ik dit aan. We hopen volgend jaar april de nieuwe voorstelling in uitvoering te kunnen brengen.

Maar met alleen schrijven en oefenen komen we er niet. Eenrevusical produceren kost bloed, zweet en tranen (meestal van plezier). Er zit een hele organisatie omheen, zoals het regelen van een locatie, muziekband, budget (altijd tekort), dans, kleding, decor en heel veel mensen vragen om te helpen. Talloze vergaderingen, koppen koffie en slapeloze nachten: het houd me bezig, mijn hoofd staat niet stil.

Vergeet niet het thuisfront dat op het moment dat ik vrijwilligerswerk verricht, alles thuis draaiende houdt. Soms valt er veel samen en is het hard werken om overeind te blijven. Vooral wanneer de wereld niet meer zo vanzelfsprekend is als ‘toen alles nog gewoon was’.Tussen alle regels door moet het zijn opgevallen: ik kan het niet alleen! We doen het samen, er werken heel veel mensen aan een productie, allemaal in hun vrije tijd. Maar dat samen doen, samen naar de eindstreep toe werken, dat verbindt. En als je dan ook nog eens het publiek even uit zijn dagelijkse beslommeringen kunt halen en ze hebben genoten, is dat de kers op de taart.

Ria Langeler
Geboren: 6 mei 1968
Beroep: VE coach en trainer in de kinderopvang
Getrouwd: Ja, met Erik
Kinderen: Lody (24) en Jonne (22)

Fotografie: Ovii •  Britt Haarman