Deze dappere mannen namen afscheid van de vrijwillige brandweer
Geen bijeenkomsten, geen feestjes, geen trainingen: we zien elkaar weinig in deze tijd. Teun Koeslag nam per 1 januari afscheid van de brandweer. En dat werd stilzwijgend gedaan. Voor Teun was er geen afscheidsfeestje om 33 jaar brandweer af te sluiten. Wij kregen van een ‘anonieme tipgever’ de vraag of we Teun in het zonnetje wilden zetten. Maar niet alleen Teun bleek afscheid genomen te hebben van de brandweer. Ook Gijs te Brake nam stilzwijgend afscheid; André van de Pol nog net daarvoor. We spraken de mannen over hun ervaringen bij de vrijwillige brandweer.
Teun Koeslag - 33 jaar gediend als manschap en bevelvoerder
“Toen ik 23 jaar oud was werd ik gevraagd”, vertelt Teun. “Het leek me wel wat, de interesse was er wel.” Teun is melkveehouder in Laren. En mochten ze nou net mensen zoeken die vooral ook overdag inzetbaar waren. “Ik ben toen de tweejarige opleiding gaan doen. Daarna mocht ik bij alle inzetten meedraaien. Na die basisopleiding ben je vrij om nog verder te gaan. Ik heb toen nog de opleiding voor bevelvoerder gedaan en ben dan ook ruim 25 jaar bevelvoerder geweest”, vertelt Teun. En met plezier. “Het geeft altijd weer een kick als de pieper gaat. Je weet niet wat je aan gaat treffen. De uitdaging om met de hele ploeg tot een oplossing te komen blijft mooi”, vertelt hij. “Waar je ook bent; je laat alles liggen en gaat direct naar de kazerne.” Ook zijn zoon Sander heeft zich inmiddels bij de vrijwillige brandweer aangesloten. “Erg leuk dat we samen nog vier jaar gediend hebben.”
Waar je ook bent: je laat alles liggen en gaat direct naar de kazerne.
Of hij wel eens bang geweest is?
Nee, angsten heeft hij niet gekend. “Veiligheid staat altijd voorop. We brengen onszelf niet in gevaar.” Als bevelvoerder maak je onderweg naar het incident een scenario met wat je aan kan treffen. “Je verdeelt dan de taken onder de vier manschappen. Als je op locatie bent maak je het plan definitief. In de afgelopen jaren heb ik ook ernstige ongevallen meegemaakt. Daar loop je dan toch nog wel een tijdje mee rond”, vertelt Teun. “Na zo’n ongeval gaan we altijd eerst even samen een bak koffiedrinken, zodat iedereen zijn verhaal kwijt kan.”
Wat er veranderd is in de afgelopen jaren?
Vooral het materiaal en de techniek. “En er zijn een stuk minder ongevallen dan vroeger. Door het aanpassen van de wegen en doordat auto’s nu sterker zijn. Waar vroeger een auto na een ongeval misschien total loss zou zijn, daar stapt de bestuurder nu soms zo uit de auto”, vertelt Teun.
Of hij het gaat missen?
“Ja, dat denk ik wel. Ik heb er natuurlijk wel naartoe geleefd. De brandweer geeft je met 55 jaar de mogelijkheid om te stoppen. Ik ben nog een jaar langer door gegaan omdat er niet genoeg bevelvoerders waren bij ons korps. Ik heb er altijd veel plezier aan beleefd”, sluit Teun af.
Gijs te Brake - 20 jaar gediend als manschap, chauffeur en instructeur
Na 20 jaar is ook afgelopen september Gijs te Brake bij de brandweer gestopt. Mede door de brandweer heeft Gijs van zijn hobby zijn werk gemaakt. “Ik was destijds kapper en was ook betrokken bij de EHBO-vereniging. De brandweer had al mijn interesse en ik besloot me aan te sluiten bij de vrijwillige brandweer. Ik volgde de basisopleiding hoofd brandwacht en werd daarna ook chauffeur en instructeur. Hiermee mocht ik de wagen besturen en oefeningen uitzetten en begeleiden.” Hij vond dit zo leuk dat hij zich omschoolde en BHV, EHBO en AED-cursussen ging geven. “Het werk bij de brandweer werd voor mij lastig te combineren met mijn bedrijf. Dat is de reden dat ik ben gestopt.” Toen hij nog kapper was ging dat wel anders. Als de pieper ging bleef de klant gewoon achter in de stoel. “Als de pieper ging, dan ging ik weg”, zegt Gijs. Of hij het gaat missen? “Ja zeker. We hadden een heel leuk team en we waren goed op elkaar ingespeeld. Het is erg dankbaar werk. Mensen hebben een probleem en jij komt om ze te helpen. Maar soms moet je keuzes maken en ik moest nu voor mijn bedrijf kiezen.”
André van de Pol - 29 jaar gediend als manschap
Op 30 september 2019 stopte André van de Pol na bijna 30 jaar bij de brandweer. “Ik ben destijds gevraagd of ik me aan wilde sluiten. Ik was toch hele dagen bij de winkel en het leek me hartstikke leuk, dus ik zei ja”, vertelt André. In die 29 jaar maakte hij heel wat mee; onder andere de vuurwerkramp in Enschede. Dat heeft wel veel indruk gemaakt.
Het geruststellen van slachtoffers was echt André zijn ding. “Bij een ongeluk kroop ik dan bij de mensen in de auto om ze gerust te stellen. Echt vrijwillig kan je het werk niet noemen”, zegt André: “Je hebt er gewoon een beroep bij. Je staat 24/7 paraat en er zijn momenten dat je ’s nachts opgeroepen wordt en de volgende ochtend weer thuis aan het werk moet.” Maar hij heeft er hele mooie herinneringen aan. “Het werken met het team, het helpen van mensen; het is heel dankbaar werk.” Voor hem was het na 29 jaar mooi geweest. “Mijn zoon Martijn is nu ook bij de brandweer. We hebben nog een jaar samengewerkt; dat was erg mooi om te doen”. Echt praktisch was dat trouwens niet, want zodra de pieper ging vlogen zowel Martijn als André weg. “Als Martijns pieper gaat kriebelt het bij mij nog steeds. Maar ik vind het mooi geweest en geniet van
de vrije avonden”.
Tekst: Nena Keessen - Van Kees
