“Soms ging ik wel vier keer naar een adres toe.”
Tjerk van der Kuip was jarenlang een vertrouwd gezicht in de wijken rondom de Deventerweg, waar hij zich met zijn vrouw Henny inzette voor diverse goede doelen. Nu hij een nieuwe weg inslaat, blijft zijn passie voor hulp onveranderd.
Verschillende goede doelen
Henny van der Kuip was al jaren collectant voor het Prinses Beatrix Spierfonds. Toen haar man Tjerk tien jaar geleden van zijn vrije tijd kon gaan genieten, besloot hij om zijn vrouw te gaan helpen bij het collecteren. “Henny deed de linkerkant van de Deventerweg en de rechterkant deed ik, met daarbij de Stoomdijk en een stukje Ooldselaan. Spoedig kwam daar het Nationaal MS Fonds bij,” vertelt Tjerk.
Daar bleef het echter niet bij, want al gauw wisten ze Tjerk te strikken voor Stichting Het Gehandicapte Kind en ook voor Stichting Handicap. nl, waar onder meer hulpmiddelen voor alle gehandicapte medeburgers te verkrijgen zijn. Voor het Gehandicapte Kind hoefde de Larense collectant niet zo lang na te denken, omdat één van zijn kleindochters een handicap heeft. Daarbij komt dat hij slecht nee kan zeggen tegen mensen die hem wat vragen.
“Ik had bijvoorbeeld voor het MS Fonds een route aan de Deventerweg van slager Van der Pol tot de Stoomdijk en vanaf begin Ooldselaan tot de Broekdijk. Maar op een gegeven moment waren sommige mensen verhinderd of er stopte iemand met collecteren en dan vroegen ze mij of ik dat erbij kon doen. Dan begon ik bij Deventerweg 1 en eindigde bij nummer 100. Voor de Ooldselaan gold hetzelfde. Dan ging ik van 1 tot voorbij kasteel Oolde”, aldus de nijvere collectant.
Doorzetten
Van der Kuip was ook altijd een echte doorzetter. Want wanneer iemand niet thuis was, ging hij daar gewoon nog een keer naartoe. Tot wel vier keer toe. Dit lokte een keer een reactie uit bij een vrouw van: “Ik hoorde van de buurvrouw dat je er al een paar keer geweest bent”, waarop Tjerk antwoordde: “Je zou het toch ook niet leuk vinden dat ik bij haar wel ben geweest en niet bij jou.” Het was dan ook niet zo gek dat de coördinatoren van de collectes ontzettend gek met Tjerk waren, omdat hij door het aanhouden altijd met goed gevulde bussen thuis kwam. Doordat Tjerk per jaar met vier collectes bij de voordeur van de mensen kwam, bouwde hij ook een band op met de mensen.
Ben je er nu alweer?
“Doordat je de mensen zo goed leert kennen, doen ze volgens mij ook wat soepeler geld in de pot en krijg je van die opmerkingen als “Daar heb je onze vaste collectant weer” of “Ben je er nu alweer?”, wanneer sommige collectes wat dicht bij elkaar lagen,” memoreert Tjerk. Soms presteerde Van der Kuip het om maar vier of vijf adressen te bezoeken en dat had simpelweg te maken met het feit dat de collectant graag een praatje maakt met de mensen.
“Zo kwam ik eens op het huizenpleintje aan de Deventerweg bij een adres waar een verhuiswagen stond. Ik wist dat daar een man alleen woonde, maar die had ik nog nooit gesproken. Ik vroeg aan een vrouw die er toen liep van: “Zo, gaat u verhuizen?” “Nee”, zei de vrouw toen, Ïk kom hier wonen.” We hebben drie kwartier gezellig gepraat en ik had er een nieuwe klant voor de toekomst bij”, vertelt Tjerk nog nagenietend. Ook het feit dat sommige mensen het nauwelijks kunnen betalen om wat in de bus te doen en dat toch doen met de mededeling: “Dan eet ik vanavond maar een snee brood minder”, vindt Tjerk hartverwarmend.
De QR-code
Moeite met de QR-code heeft Tjerk niet. Wel vindt hij het vervelend dat je dan niet altijd kan zien wat je werkelijk opgehaald hebt. Hij vindt het ook niet prettig dat sommige mensen niet weten dat ze bij het scannen automatisch vijf of zes euro betalen. “Dan zeg ik gewoon dat ze het bedrag zelf kunnen verlagen of verhogen bij het scannen.” Wanneer er echter geen cash geld meer gedoneerd zou kunnen worden, zou Tjerk al lang gestopt zijn, want alleen het scannen vindt hij maar niets.
Stoppen
Op de vraag waarom hij nu zo plotseling stopt met de collectes is het antwoord: “Ik ben nu eenmaal zo. Ik was ook vijftien jaar bij een schietclub en daar gold toen dat je van de zes schoten, de slechtste score mocht doorstrepen. Toen ze dat gingen veranderen, zei ik dat ik daar geen zin meer in had en dat ik dan beter kon gaan zingen. Kon ik helemaal niet. Maar ik ging eraf en samen met Henny ging ik naar een jubileumconcert van het Lochems Mannenkoor. Daar was een zogeheten klassenkoor, waar je kennis kunt maken met het zingen. Ik vond dat zo mooi en werd zo goed onthaald, dat ik nu al tien jaar als bariton bij dat koor zit.”
Verder doet Tjerk ook nog vrijwilligerswerk bij Anke Marjolein in Lochem. Eenmaal per drie weken rijdt hij met een bus twee gehandicapte medemensen naar manege Pasman in Eefde. En wat betreft het collecteren raadt hij iedereen aan om dit eens een keer te doen. Maar dan komt er aan het slot van het interview een verrassende wending, want dan zegt Tjerk: “Ik heb Henny beloofd dat ik met het Beatrix Spierfonds nog wel doorga, maar dan aan de Molenbeek waar we pas naar verhuisd zijn.” En wie weet pakt de vrijwilliger in hart en nieren dan nog wel weer meer op, want... het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
