50 jaar in dienst: Tonnie van Esterik

Op 13 augustus 2024 viert Tonnie van Esterik een bijzonder jubileum: 50 jaar in dienst bij de post. Deze indrukwekkende mijlpaal markeert niet alleen een halve eeuw werken, maar ook een periode van veranderingen binnen de postsector. Van het staatsbedrijf PTT tot het moderne PostNL, Tonnie heeft het allemaal meegemaakt. Zijn pensioen staat gepland voor 24 augustus. Een mooie aanleiding om eens terug te blikken, om een aantal grappige anekdotes op te halen en om zijn grootste ergernis als postbezorger te ontdekken.

Tonnie begon bij de post als zaterdagkracht. Zijn vader was ook werkzaam bij de post en via hem kwam Tonnie aan dit bijbaantje. Tonnie vertelt: “Destijds had het bedrijf nog de sfeer van een familiebedrijf. Iedereen die er werkte, was er binnen-gekomen via een familielid en op de werkvloer kende iedereen elkaar.” “Ik was niet gemaakt voor de schoolbanken. Na de mavo heb ik de havo geprobeerd, maar nadat ik zakte voor het eindexamen, ben ik van school afgegaan. Vervolgens heb ik een paar maanden bij een tuinderij gewerkt, een langere periode bij een antiquariaat, en natuurlijk nog bij de post op zaterdag. Na verloop van tijd kon ik daar een tijdelijk contract van acht maanden krijgen en dat is later een fulltime contract geworden. Ik werkte toen vanuit het postkantoor op de markt in Lochem.”

Mooiste tijd
“Ik ben altijd postbode geweest. Lekker buiten en op pad. In het begin op de brommer in en rond Almen, later in de bebouwde kom van Lochem en uiteindelijk natuurlijk in Laren. Dat was de mooiste tijd, van de jaren 90 tot en met de beginjaren 2000. Op de fiets door mijn eigen dorp, je kent iedereen, je ziet kinderen opgroeien en maakt her en der een praatje. Het was ook nog de tijd van telegrammen. Die bracht ik vooral langs bij Albert Mol en een aantal veehandelaren. Tussendoor ging ik koffiedrinken bij kapsalon Lamar, kreeg ik een stuk grillworst bij slagerij Van de Pol en ging ik vaak lunchen bij Stegeman. Gewoon knettergezellig.” “Om 6:00 uur begon ik met voorbereiden en rond 9.30 uur ging ik in mijn eigen auto met de post richting Laren. Bij bepaalde adressen reed ik dan gelijk langs, bijvoorbeeld bij de dokter. Belangrijke post, zoals onderzoeksuitslagen, had hij dan mooi op tijd binnen. Vervolgens bracht ik de rest rond op de fiets. Ik had veel vrijheid en had veel plezier in het werk.”

Privatisering
“De privatisering heb ik ook meegemaakt. Toen ik begon bij de PTT was ik een ambtenaar. Ik heb zelfs de eed nog afgelegd. Later kwam de omslag: het werk veranderde, de post werd in de kernen weggebracht door postbezorgers. Het voorbereidende werk verdween een aantal jaren later ook en uiteindelijk was het alleen nog maar het wegbrengen van de post met de auto. De nieuwe collega’s werken in deeltijd, er zijn minder vaste contracten en verschillende postkantoren in de omgeving gingen dicht. Ik heb er een gemengd gevoel over. Het zijn hier niet de Verenigde Staten, volgens mij is Nederland in sommige gevallen te klein voor zulke organisatorische veranderingen.”

Afgebroken stuur en hondenbeten
"Bijzondere momenten? Ik kijk vooral met veel plezier terug op de gezelligheid met de collega’s, zoals zaklopen met de postzakken en dat soort dingen. In de loop der jaren ben ik zes keer door een hond gebeten, waarvan twee keer door dezelfde hond. Mijn fietsstuur is ook al eens afgebroken bij het balhoofd. Toen ben ik flink gevallen, maar ik ben verder gegaan op de reservefiets. Ook belandde ik eens op de motorkap van een auto. Post bezorgen doe je deels op het gehoor. Terwijl ik over de stoep fiets, kijk ik tussen de poststukken en luister ik of er verkeer aankomt. Er stond voor gevelreinigingswerkzaamheden een steiger op de stoep en toen moest ik onverwacht de weg op. Door het lawaai had ik die auto niet horen aankomen. Een aantal keren heb ik met de auto vastgezeten in de modder of sneeuw en toen ik achteruit de weg op reed, heb ik eens de shovelbak van een trekker achterin de auto gehad." Grootste ergernis “Mijn grootste ergernis als postbode: brievenbussen die niet aan de juiste eisen voldoen. Van die gietijzeren brievenbussen die veel te smal zijn voor brievenbuspakketten. De standaard groene brievenbussen zijn de beste.”

Nog eens 50 jaar doorgaan?
“In mei werd ik 67. Mijn contract liep toen ook automatisch af. Ik kwam er achter dat ik de 50 dienstjaren net niet zou halen. Na overleg met mijn teamleider en de hr-afdeling kreeg ik te horen dat ik de 50 jaar mocht volmaken. Ik kreeg zelfs een nieuw contract voor onbepaalde tijd, dus ik kan zo weer 50 jaar doorgaan, haha. Maar in augustus stop ik er toch echt mee. Ik sluit het af in Vorden. Hoe het daarna zal zijn, laat ik verder wel over mij heen komen. Ik heb veel hobby’s, dus ik hoef mij niet te vervelen. Bij de tennisvereniging ben ik al bijna 30 jaar actief, ook als competitieleider. Voor mijn modeltreinen wil ik nog een rondje maken in de tuin. Daar heb ik dan ook mooi de tijd voor.”