Terugblikken met: Wilma Kuiper
Op tweede kerstdag 1985 bezocht Wilma Kuiper haar favoriete band Roberto Jacketti & The Scooters in Dieka van de Kruusweg. Zij was op dat moment nog maar 14 jaar oud. Het was een fantastische avond die helaas iets minder vrolijk afliep. Wilma raakte haar schrift vol foto’s en bijschriften van de populaire groep kwijt. Er verscheen een oproep in de krant om Wilma te herenigen met haar schrift. Inmiddels zijn we ruim 37 jaar verder en zijn wij heel benieuwd of Wilma haar schrift ooit heeft teruggezien en of zij nog steeds fan is van de band.
In 1984 bracht Roberto Jacketti & The Scooters hun mega hit genaamd ‘I save the day’ uit. Kort daarna was de band te horen in radioprogramma ‘Los Vast’. ‘Een vriendin van mij was al bekend met de band. Nadat ik ze hoorde op de radio ben ik ze ook gaan volgen’, zegt Wilma. Daarna ging het snel. Wilma en haar vriendin bezochten meerdere optredens en handtekeningsessies. Wilma vertelt: ‘Dat de jongens zo benaderbaar waren vond ik vooral erg leuk’. De band kwam regelmatig richting het oosten en traden meerdere keren in Dieka op, maar ook verder weg bezocht het duo de band. ‘Mijn vader werkte bij de spoorwegen, dus we konden vaak gratis reizen. Daarnaast kocht mijn vriendin regelmatig tienertoer kaarten’, laat Wilma weten.
Wilma schreef graag veel van de band en haar avonturen op. ‘Ik heb eigenlijk altijd heel veel vastgelegd en dat doe ik nu nog steeds.’ Zo plakte ze haar eigen gemaakte foto’s in een schrift. Als ze een optreden bezocht liet ze de bandleden wat in het schriftje krabbelen of schreef ze zelf korte verslagjes van het optreden. Op tweede kerstdag 1985 trad Roberto Jacketti & The Scooters weer op in Dieka. Zoals vaker had Wilma haar schriftje weer meegenomen. ‘Na het optreden heb ik mijn schrift aan een van de bandleden gegeven om er wat in te schrijven. Een tijd later was het schrift verdwenen. Ik denk zelf dat het door een van de bandleden aan de verkeerde is teruggegeven’. Een dag later werd Wilma gebeld door een meisje genaamd Miranda uit Markelo. Zij zou het schrift van Wilma gevonden hebben en deze naar haar opsturen. Na een tijdje had Wilma haar schrift echter nog niet terug. ‘Volgens mij heb ik toen zelf de Berkelbode benaderd om een oproep te plaatsen’, zegt Wilma.
Op de prangende vraag of Wilma haar schrift ooit nog heeft teruggezien, zegt ze: ‘Helaas niet, het is stil gebleven’. Gelukkig had Wilma de negatieven van haar camera nog, waardoor ze een heel aantal foto’s opnieuw heeft kunnen laten afdrukken. Haar eigen verslagen en de bijschriften en handtekeningen van de band is ze helaas kwijt.
Tot de band in 1989 stopte met optreden heeft Wilma nog altijd alles vastgelegd in fotoboeken. In 2003 begon de band weer 1 à 2 keer per jaar op te treden en tot op de dag van vandaag is Wilma nog steeds fan. ‘Ik bezoek vooral graag de try-out optredens. Dit zijn optredens in cafés om te repeteren voor het daadwerkelijke optreden dat meestal twee of drie weken later plaatsvindt. Vaak is er een vaste groep die hierbij aanwezig is.’ Als laatste zegt Wilma: ‘Ik bezoek de optredens niet per se meer voor de muziek, maar de mannen uit de band zijn zo toegankelijk en de sfeer op zo’n avond is erg goed. Dat maakt het leuk!’
Tekst: Esmee Sterk • Fotografie: Esmee Sterk
